Dworek usytuowany jest w parku przy drodze Olkusz-Bukowno. Założony na rzucie wydłużonego prostokąta z częścią przybudowaną pod kątem prostym od strony zachodniej - w kształcie litery „L”. Od północnej znajdują się tereny dawnego ogrodu przechodzącego od południa w rozległy park. Dwór pochodzi z połowy XIX wieku neoklasycystyczny, murowany z kamienia i cegły. Obiekt wpisany jest do rejestru zabytków województwa katowickiego (nr 1297/83) i podlega całkowitej ochronie prawnej. Fundamenty i mury piwnic murowane z kamienia łamanego i polnego wapienia dolomitu z miejscowych odkrywek. Ściany zewnętrzne starej części murowane są z kamienia i mają grubość około 1m. Przybudówka od strony zachodniej zbudowana z cegły. Dworek przedstawia typowe dla połowy XIX wieku rozwiązania budowli szlacheckich. Fasada z podstawowym elementem kompozycyjnym architektury klasycystycznej w postaci kolumnowego portyku frontowego. Jest to typowe rozwiązanie stosowane w dworkach wiejskich z XIX wieku. Parterowe dworki opracowywane były zazwyczaj w powściągliwej formie. Kolumnowy portyk lub ganek nadawał im reprezentacyjny wygląd.
„... Architektura budynku stanowi przykład neoklasycyzmu 2 ćw. XIX wieku bardzo popularnego w nurcie rezydencjonalnego budownictwa założeń dworskich skromniejszej skali.”
Na ostateczny kształt dworku miały wpływ przebudowy dokonywane przez kolejnych właścicieli dostosowujące budynek do ich potrzeb. Przebudowa z 1910 roku zmieniła formę architektoniczną dworku, po dobudowaniu gzymsu podniosła się elewacja czyli jej wysokość zmieniła spadek dachu i jednocześnie zmienia się proporcja bryły. Część starsza dworku przykryta jest czterospadowym dachem połączona od zachodu przybudówką z około 1910 roku (opis formy zewnętrznej obiektu za opracowaniem dokumentacji konserwatorskiej dla arch. Bronisławem Mzykiem).